Mowa oczywiście o Jerzyku zwyczajnym ( Apus apus). Jest to gatunek średniego ptaka z rodziny jerzykowatych ( Apodidae). Zamieszkuje niemal całą Europę, część Azji, a zimuje w południowej Afryce. W Polsce występuje na terenie całego kraju, najliczniej w dużych miastach oraz na terenie Mazur. Większą część życia Jerzyki spędzają w locie. Podczas lotu zdobywają pokarm, piją krople deszczu, śpią, odbywają gody, zbierają materiał na gniazdo. Zatrzymuje się tylko wtedy aby zbudować gniazdo i wysiedzieć jaja.
Jerzyki gniazdowały kiedyś w dziuplach starych drzew i szczelinach skalnych. Jednak teraz gatunek ten bardzo często gnieździ się w pobliżu człowieka, w szczelinach domów, blokach z wielkiej płyty, w przestrzeniach między stropami dachów. Gniazdo zbudowane jest z luźnych elementów gałązek, piór, części roślin. Okres lęgowy trwa od marca do czerwca; samica składa 2-3 białawe jaja i wysiaduje przez okres ok 20 dni na zmianę z samcem. Młode, w zależności od zasobów pokarmowych wylecą z gniazda po miesiącu lub nawet dwóch. Są już wtedy całkowicie samodzielne.
Podstawą diety Jerzyka są drobne owady które chwyta podczas lotu; małe motyle, komary, muchówki.
Jest bardzo pożytecznym ptakiem, dzięki niemu regulowana jest liczba uciążliwych dla nas komarów.

Ciekawostki na temat Jerzyka:

– spędza w locie bez przerwy nawet 2- 3lata

– jest jednym z najszybszych ptaków w Europie; w locie grupowym w pogoni za zdobyczą może osiągnąć prędkość do 200km/h

– zbierając pokarm dla potomstwa Jerzyk gromadzi zbite w bryłkę owady w podgardlu

– jeśli zachodzi taka potrzeba i rodzice muszą na dłużej oddalić się od gniazda młode potrafią przejść w stan hibernacji

W Polsce Jerzyk podlega ścisłej ochronie gatunkowej, dotyczy to przede wszystkim ochrony miejsc lęgowych, oraz kontroli nad pracami modernizacyjnymi budynków. Ptaki te przylatują na przełomie zimy i wiosny ( marzec, kwiecień) wraz z początkiem jesieni odlatują do ciepłych krajów. Bardzo rzadko zdarza się spotkać Jerzyka odpoczywającego; jednak jeśli już się to zdarzy ptak chwyta się pazurkami pionowej ściany budynku lub skały.