wracamy?Historia
Park Miejski im. Aleksandra Majkowskiego jest usytuowany w południowej części miasta. Przylega do Kalwarii Wejherowskiej. Jego granice wyznaczają ulice: Zamkowa, Parkowa, Świętego Jacka, Wybickiego oraz Marynarki Wojennej. Obiekt ten pochodzi z XVIII wieku i jest typowym parkiem pałacowym w stylu angielskim. Liczne stare drzewa, kolorowe kwietniki, zbiorniki wodne oraz rozległe trawniki przypominają o ciekawej historii tego miejsca. Jest ona nierozerwalnie połączona ze znajdującym się w nim Pałacem Przebendowskich i Keyserlingków.
W dawnych czasach obszar od ulicy Pętkowickiej i wzgórz aż do ujścia rzeczki Grzebnicy do Cedronu należał do Wejherowian. Był podzielony na 87 tzw. „mokrych ogrodów”. W 1738 roku miasto stworzyło lepszy dojazd do tych terenów, którym groziło, że niebawem zamienią się w bagno. Usypano groblę i zbudowano most. Jednak niekorzystne położenie gruntów i ciągła walka z wdzierającą się wodą z rzek i strumieni spowodowały, że ich właściciele chętnie wyrazili zgodę na zamianę na inne grunty. Były one mniej wydajne ale za to lepiej chronione. Zaproponowano im więcej ziemi niż mieli do tej pory. 31 stycznia 1767 roku zawarto porozumienie między panem ziemskim a wejherowskimi mieszczanami w którym zapisano:
„I jako chcę owo miejsce, gdzie niegdyś leżały ogrody miejskie, które po wymierzeniu obejmowały 1 łan 8 mórg i niemal 200 prętów ziemi, przeznaczyć na zbudowanie na nim własnego domu i daję przez przyjacielską umowę temu miastu w granicach mojej wsi Nanice 15 mórg i sto oraz siedemdziesiąt kilka prętów ziemi; w granicach innej wsi Śmiechowo zaś dodaję łan i niemal 10 mórg, co razem daje 2 łany i niemal 10 mórg, które mają z nawiązką zastąpić uzyskane przeze mnie ziemie”.
Działania w kierunku budowy swojej siedziby przez właściciela miasta Przebendowskiego zostały podjęte już w 1765 roku. W tym czasie powstały pierwsze zabudowania gospodarcze mające wejść w skład zabudowy przyszłej rezydencji. Bardzo ważnym akcentem dla zagospodarowania przyszłego parku było zlecone przez Przebendowskiego wykopanie sieci kanałów na obszarze podmokłych terenów w celu zebrania i opanowania wód gruntowych mokradeł oraz przepływających przez nie strumieni. Sama budowa rezydencji nie została najwyraźniej dokończona, początkowo składała się z dwóch odrębnych skrzydeł, brakowało natomiast łączącego ich budynku głównego. Mimo to już w 1769 roku Przebendowski przeniósł się do hrabiowskich apartamentów. Z okresu jego pobytu w pałacu pochodzi kilka założeń ogrodowych. Ruina majątku Przebendowskiego była jednak nieunikniona i wpłynęła na przerwanie budowy pałacu i organizacji ogrodu – parku. Całkowitej przebudowy pałacu podjął się następny właściciel włości hrabia Keyserlingk po swoich przenosinach ok. 1800 r. Zburzono wtedy obydwa skrzydła i wzniesiono 
dzisiejszy pałac w prostym, surowym stylu z rozbudowanym podpiwniczeniem i wysokimi z tego powodu schodami zewnętrznymi w stylu odpowiadającym gustowi owych czasów. Nowe skrzydła boczne wzniesiono w późniejszym czasie w 1857 roku. Od tego czasu budowla ta nazywana „zamkiem Wejherowo” wraz z przylegającym ogrodem-parkiem, wyraźnie odznaczała się na tle miasteczka, choćby przez swoje specyficzne położenie. Pełne gracji osamotnienie tego założenia z grupą wspaniałych drzew w tle, cały czas tryskającą wodą fontanną jako odgraniczenie stromo opadającej Gałęźnej Góry ze zboczami pokrytymi soczystą zielenią mchów i unoszącymi się nad nimi koronami buków, ciągnącym się za nią łańcuchem wzgórz z prześwitującymi spomiędzy pni kapliczkami, łączą się w pełen harmonii obraz rzadkiej urody, gdzie kontemplacyjny i napełniający pokojem charakter przyrody uzupełnia pełne powagi intymne misteria chrześcijańskiej wiary i jednoczy je właśnie dzięki licznym kontrastom.
Ostateczny kształt pałacu pochodzi z XIX wieku, a obecnie prezentuje sobą styl neogotycki z wyraźnymi elementami renesansu. Bryła budynku jest nietypowa dla pałaców Pomorza, ponieważ kształtem i wyglądem nawiązuje do willi południowych Włoch.
Projekt rewitalizacji parku rozpoczęto latem 2009 roku i polegał on na przywróceniu walorów historyczno-przyrodniczych parku. Zakres prac obejmował odtworzenie i budowę ścieżek parkowych w ich historycznym przebiegu, pielęgnację i zachowanie drzewostanu, nasadzenia nowej zieleni, wykonanie instalacji nawadniającej nową zieleń, stworzenie ścieżki dydaktycznej poprzez oznakowanie cennych przyrodniczo okazów. Powstały więc drogi, ścieżki oraz aleje parkowe i altana widokowa. Dokonano również nowych nasadzeń i wykonano pergolę dla róż (przy Alei Różanej). Projekt obejmował także pielęgnację drzewostanu – około 150 szt. starych drzew.