Fagus sylvatica

Drzewo wysokości do 35 m o szerokiej, gęstej, nisko osadzonej, kopulastej koronie. liście eliptyczne, całobrzegie lub odlegle, falisto ząbkowane i orzęsione, ciemno błyszczące. U młodych drzew zeschnięte liście utrzymują się częściowo na gałązkach przez zimę. Pączki wydłużone, odstające od pędu. Pień pokryty jest gładką, cienką, jasnoszarą korą. Liście odmiany ‘purpurea’ ciemno purpurowe i błyszczące.

Buki najlepiej rosną na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych i wapiennych. W młodym wieku dobrze znoszą zacienienie. Buk jest szczególnie wrażliwy na spóźnione wiosenne przymrozki, które uszkadzają rozwijające się w tym czasie liście.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Ailanthus altissima

Drzewo wysokości do 30 m, szybko rosnące, o gładkiej, jasnoszarej korze. U starszych drzew charakterystyczne spękania na pniu. Liście bardzo duże, do 1 m długości, nieparzysto pierzaste, z długim, wyciągniętym wierzchołkiem, nagie całobrzegie, z wierzchu ciemnozielone, od spodu niebieskawe. U podstawy każdego listka występują 2-4 ząbki z gruczołami od spodu, które po roztarciu wydzielają silny, nieprzyjemny zapach. Kwiaty drobne, zielonkawe. Kwitnie w czerwcu. owoce – wąskie skrzydlaki z orzeszkiem umieszczonym pośrodku. Dojrzewają we wrześniu i długo utrzymują się na drzewie. Liście nie przebarwiają się i zielone opadają po przymrozkach.

Bożodrzew odznacza się bardzo szybkim wzrostem, ale tylko na glebach żyznych, głębokich i dostatecznie wilgotnych. źle rośnie na glebach ubogich w związki wapnia. Bardzo wytrzymały na suszę i zanieczyszczenia powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Metasequoia glyptostroboides

Drzewo o igłach opadających na zimę. Korona młodych drzew stożkowata, wąska, starych cylindryczna. Pień u nasady rozszerzony, pokryty brązowa korą, łuszczącą się włóknistymi, cienkimi płatami. Pędy dwóch rodzajów: drewniejące – z pączkami i igłami ustawionymi skrętolegle i niedrewniejące – bez pączków, z igłami ustawionymi naprzeciwlegle i grzebieniasto w dwa szeregi. Pędy niezdrewniałe zielone, opadają wraz z igłami na zimę. Igły miękkie, jasnozielone, równowąski, płaskie, tępo zakończone. Jesienią przebarwiają się na brązowo, wiosną rozwijają się na początku maja. Szyszki kuliste lub cylindryczne.

Metasekwoja w sprzyjających warunkach jest drzewem szybko rosnącym, wytrzymałym na mrozy i odznaczającym się małymi wymaganiami glebowymi. Najlepiej rośnie na glebach wilgotnych, nawet podmokłych, w pobliżu wód oraz w miejscach nasłonecznionych. Dobrze rośnie na glebach torfowych. Jest dość wytrzymała na zanieczyszczenia powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Acer negundo ‘Odessanum’

Drzewo wysokości do 15 m o szerokiej, nieregularnej koronie osadzonej zwykle na niskim i krzywym pniu. Liście pierzaste, złocistożółte, lecz tylko w pełnym słońcu, w miejscach zacienionych zielone. Listki jajowato wydłużone, ostro, grubo piłkowane, wierzchołkowy często klapowany, nagie lub skąpo owłosione. Na jesieni liście przebarwiają się na żółto. Skrzydlaki rozchylone pod kątem ostrym, z wąskimi skrzydełkami, długo utrzymują się na drzewie.

Klon jesionolistny ma bardzo małe wymagania glebowe i bardzo dużą wytrzymałość na suszę. Znosi wysokie temperatury letnie, a jednocześnie jest bardzo wytrzymały na niskie temperatury zimowe oraz na zanieczyszczenie powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Picea pungens ‘Glauca’

Drzewo w Polsce zwykle nie wyższe niż 15-20 m. Korona bardzo regularna, stożkowata. Gałęzie sztywne, osadzone na pniu pod kątem prostym, tworzą zwykle bardzo wyraźne piętra. Kora dość gruba i głęboko spękana. Igły sztywne, ostre, kłujące, od niebieskozielone lub srebrzystosine, odstające promieniście od gałązek. Szyszki wydłużone, cylindryczne, jasnobrązowe, zwykle obficie pokryte żywicznymi wyciekami.

Gatunek bardzo wytrzymały na niskie temperatury i suszę, o stosunkowo wysokiej odporności na zanieczyszczenia powietrza. Jest mało wymagający w stosunku do gleby i rośnie nawet na bardzo suchych glebach piaszczystych i żwirowatych. Wymaga miejsc słonecznych, źle rośnie w ocienieniu.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Liriodendron tulipifera

Drzewo w Polsce dorasta do 20-25 m. Korona regularna, szeroka, a u młodych drzew stożkowata. Pień pokryty głęboko bruzdowaną korą. Liście ogonkowe, o bardzo charakterystycznej formie blaszki. Liść z wierchu jasnozielony, a od spodu nieco niebieskawo zielony. Kwiaty oryginalne, kształtem podobne do tulipanów. Owocostany szyszkowate, rozpadające się na wąskie skrzydlaki.

Starsze drzewa są wytrzymałe na niskie temperatury, natomiast młode często przemarzają. Tulipanowce wymagają żyznych, świeżych, dostatecznie wilgotnych gleb i słonecznych stanowisk. Jesienią liście przebarwiają się na żółto lub brązowożółto.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Lipa drobnolistna Tilia cordata

Drzewo wysokości do 30-35 m o bardzo regularnej, gęstej, szeroko jajowatej lub prawie kulistej koronie. Liście u nasady sercowate, drobno piłkowane, nagie, z wierzchu ciemnozielone, matowe lub lekko połyskujące, od spodu z rdzawymi kępkami włosków w kątach nerwów. Kwiaty drobne, bardzo silnie pachnące. Kwitnie na początku lipca.

Ma mniejsze wymagania glebowe niż lipa szerokolistna. Rośnie także na żyznych, glebach piaszczystych. W miastach cierpi od suszy i zanieczyszczeń powietrza.

Lipa szerokolistna Tilia platyphyllos

Drzewo wysokości do 35m, o szerokiej lub kopulastej, regularnej koronie, ze zwisającymi dolnymi gałęziami. Pień gruby, pokryty dość głęboko spękaną korą. Młode pędy owłosione, w zimie mocno zaczerwienione. Liście okrągławo jajowate, u nasady sercowate, regularnie piłkowane, obustronnie zielone i matowe, od spodu z kępkami białych włosków w kątach nerwów. Ogonki liściowe owłosione. Jesienią liście żółkną. Kwitnie najwcześniej z lip w czerwcu.

Wymaga żyznych, głębokich i świeżych gleb, łatwo się nagrzewających. jest ciepłolubna. Nie należy sadzić lipy szerokolistnej przy ruchliwych ulicach, gdzie powietrze jest silnie zanieczyszczone, gdyż w takich warunkach bardzo szybko traci liście i jest atakowana przez szkodniki.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Quercus rubra ‘Aurea’

Drzewo wysokości do 25-30 m o szerokiej, rozłożystej koronie. Kora u młodych drzew gładka, stalowoszara, u starych płytko bruzdowana. Liście rozwijające się złocistożółte, później jasnozielone, ostro klapowane, grubo ząbkowane. Jesienią liście przebarwiają się na czerwonobrązowo lub czerwono. Żołędzie siedzące, prawie kuliste.

Dąb czerwony jest bardzo wytrzymały na mrozy i dosyć wytrzymały na suszę. Dobrze rośnie na glebach piaszczystych. Tylko na glebach żyznych, dostatecznie wilgotnych, a jednocześnie przepuszczalnych dąb czerwony rośnie szybko i osiąga potężne rozmiary. Wymaga pełnego nasłonecznienia.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Ginko biloba

Drzewo wysokości 20-35 m, o prostym pniu pokrytym u starszych egzemplarzy dość głęboko spękaną korą. Korona regularna, luźno ugałęziona, w młodości stożkowata i wąska, z wiekiem coraz szersza. Charakterystyczne są bardzo liczne, wałeczkowate krótkopędy, gęsto pokryte śladami po opadłych liściach. Liście charakterystyczne, szeroko wachlarzowate, u nasady klinowato zbiegające w długi ogonek. Unerwienie liści równoległe. Jesienią, przed opadnięciem, przebarwiają się na cytrynowożółty kolor. Roślina dwupienna.

Drzewo wytrzymałe na niskie temperatury, bardzo wytrzymały na suszę i zanieczyszczenia powietrza. Wymaga żyznych, glebowych , przepuszczalnych gleb i pełnego oświetlenia.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Abies concolor

Drzewo w Polsce dorastające do 20-25 m, szybko rosnące, o bardzo regularnej, dość gęstej koronie z prostopadle od pnia odchodzącymi gałęziami, ustawionymi niemal poziomo. Kora na pniu gładka, popielatoszara. Igły bardzo długie matowe, sinozielone, szarozielone do srebrzystych, po obu stronach jednakowo zabarwione, na szczycie tępe. Roztarte igły wydają bardzo silny, przyjemny, cytrynowy zapach. Szyszki cylindryczne, bez wystających łusek okrywowych.

Drzewo o małych wymaganiach glebowych i bardzo wysokiej wytrzymałości na mrozy. Jest wyjątkiem wśród jodeł, gdyż rośnie nawet na suchych, piaszczystych glebach, zwłaszcza jeśli są bogate w związki wapnia. Bardzo wytrzymała na suszę oraz stosunkowo wytrzymała na zanieczyszczenie powietrza. Wymaga miejsc nasłonecznionych i tylko na takich stanowiskach tworzy piękne, zwarte korony.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Acer pseudoplatanus

Drzewo wysokości do 40 m, o szerokiej, kulistej koronie i potężnym, grubym pniu pokrytym silnie łuszczącą się tafelkowato korą. Liście 5-klapowe u nasady sercowate, grube, z wierzchu nieco pomarszczone, pod spodem sinozielone, z kępkami włosków w kątach nerwów. Jesienią liście przebarwiają się na żółto i żółtopomarańczowo. Skrzydlaki rozchodzą się od kątem, zielone, orzeszki wypukłe.

Gatunek ten odznacza się dużą umiejętnością przystosowania się do różnych warunków klimatycznych i glebowych. Jest odporny na choroby i szkodniki, mniej wytrzymały na suszę i zanieczyszczenia powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Catalpa bignonioides

Drzewo o regularnej, kulistej koronie. W Polsce dorasta do wysokości 5-10 m. Często tworzy wielodniowe, krzaczaste, bardzo malownicze formy. liście szeroko jajowate, krótko zaostrzone u nasady sercowate, od spodu miękko owłosione, po roztarciu nieprzyjemnie pachnące. Kwiaty dość duże, białe, wewnątrz fioletowo nakrapiane.

Wymagają żyznych, głębokich, dostatecznie wilgotnych gleb oraz ciepłych, słonecznych stanowisk. Dobrze rosną w warunkach miejskich. Gatunek najczęściej u nas uprawiany, jednak niezupełnie wytrzymały na mrozy, zwłaszcza w młodości.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Pinus strobus

W Polsce stare okazy dorastają do 30 m. Korona młodych drzew stożkowata, luźno ugałęziona. Korona starych drzew często szeroko stożkowata lub kopulasta i nieregularna. Kora na młodych drzewach gładka, cienka, popielatoszara, na starych ciemna i głęboko spękana. Igły po 5 w pęczku, bardzo cienkie, wiotkie, sinozielone, długości 5-10 cm, na brzegu drobno ząbkowane. Szyszki wąsko cylindryczne, zwisające, często wygięte, przed dojrzeniem ciemnozielone, po dojrzeniu szarobrązowe.

Gatunek o bardzo szybkim wzroście, szczególnie na żyznych, dostatecznie wilgotnych glebach. Jest bardzo wytrzymała na niskie temperatury i dość wytrzymała na suszę. Jest również dość wytrzymała na zanieczyszczenia powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Fraxinus excelsior

Drzewo wysokości do 35 m. Pień pokryty gładką, u starych drzew płytko spękaną korą. Drzewa swobodnie rosnące mają zwykle pień niski, a koronę szeroką kulistą lub kopulastą. Młode pędy nagie, w zimie zielonkawo szare. Liście złożone (7-11), rozwijają się na wiosnę późno, jesienią nie przebarwiają się i opadają zielone. Listki ostro piłkowane, ciemnozielone, od spodu wzdłuż górnego nerwu owłosione. Skrzydlaki ze stosunkowo szerokim skrzydełkiem zaokrąglonym na szczycie lub słabo wyciętym. Dojrzewają we wrześniu – październiku i utrzymują się na drzewie do wiosny.

Jesion wymaga żyznych, głębokich gleb, rośnie jednak także na glebach uboższych. Jest wytrzymały na zanieczyszczenia powietrza. w młodości znosi dość znaczne ocienienie.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Pterocarya fraxinifolia

Drzewo wysokości do 30 m. W młodości rośnie szybko, często krzewiasto i tworzy formy o paru pniach. Kora zimno szara, u starszych drzew głęboko bruzdowana. Liście złożone (11-21), listki zwiększające się od nasady liścia ku wierzchołkowi. Owocostany długości do 50 cm, bardzo dekoracyjne.

Skrzydłorzechy występują w klimacie umiarkowanie ciepłym lub subtropikalnym i wilgotnym. W Polsce stosunkowo wrażliwe na niskie temperatury. Wymagają gleb żyznych i dostatecznie wilgotnych. Dobrze rosną nad wodami. Znoszą słabe ocienienie.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Robinia pseudoacacia

Drzewo wysokości do 25 m, o luźnej, często parasolowatej koronie. Na starych pniach korowina głęboko bruzdowana. Pędy z silnymi cierniami. Liście złożone, rozwijają się bardzo późno na wiosnę. Kwiaty białe z żółtą plamą, silnie pachnące. Kwitnie w końcu maja lub na początku czerwca. Strąki nagie, gładkie, długo utrzymujące się na drzewie.

Robinia jest bardzo wytrzymała na mrozy oraz na suszę, a także dość dobrze znosi zasolenie gleby i zanieczyszczenie powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Robinia pseudoacacia ‘Umbraculifera’

Niewielkie, wolno rosnące drzewo o regularnej, gęstej, kulistej koronie. Na starych pniach korowina głęboko bruzdowana. Liście złożone, rozwijają się bardzo późno na wiosnę. Pędy całkowicie pozbawione cierni. Nie kwitnie.

Robinia jest bardzo wytrzymała na mrozy oraz na suszę, a także dość dobrze znosi zasolenie gleby i zanieczyszczenie powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Cerasus mahaleb

Drzewo wysokości do 7 m, o niewysokim pniu i bardzo szerokiej, luźnej nieregularnej koronie. Gałązki często zwisające. Liście okrągławe lub szerkojajowate, krótko zaostrzone, karbowano – piłkowane, błyszczące i lekko skórzaste. Na jesieni intensywnie żółte. Kwiaty białe pachnące, drobne, ukazują się w maju. Owoce czarne, błyszczące, średnicy około 6 mm, gorzkie. W

ytrzymała na mrozy i bardzo wytrzymała na suszę. Mało wymagająca co do gleby lecz najlepiej rośnie na glebach przepuszczalnych, głębokich i wapiennych. Światłolubna, lecz znosi słabe ocienienie. bardzo wytrzymała na zanieczyszczenie powietrza.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Ulmus glabra ‘Camperdownii’

Odmiana wymagająca szczepienia na wysokim pniu. Korona parasolowata, z silnie zwisającymi gałęziami, sięgającymi zwykle do ziemi. Liście gęsto pokrywające pędy, duże i szerokie. Ogonek liściowy bardzo krótki.

Wymaga żyznych i dostatecznie wilgotnych gleb. jest wytrzymały na zanieczyszczenia powietrza, lecz bardzo wrażliwy na holenderską chorobę wiązów.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Betula pendula

Drzewo wysokości do 25 m, rzadziej wyższe. Korona młodych drzew stożkowata, kopulasta lub nieregularnie jajowata, luźno ugałęziona, o cienkich, wiotkich i najczęściej zwisających gałęziach. Kora na pniu i starszych gałęziach kredowobiała, w dolnej części pnia głęboko spękana i prawie czarna. Liście nagie, jajowato – rombowate, z ostrym, wyciągniętym wierzchołkiem, nierównomiernie, podwójnie ząbkowane, z wierzchu ciemnozielone, od spodu jaśniejsze. Młode liście na wiosnę charakterystycznie lepkie i przyjemnie pachnące. Jesienią liście przebarwiają się na złocistożółto.

Brzoza brodawkowata jest gatunkiem wybitnie światłożądnym. Jest dość wytrzymała na suszę i ma skromne wymagania glebowe. Jest bardzo wytrzymała na niskie temperatury.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Ulmus x hollandica ‘Wredei’

Mieszaniec wiązu polnego i wiązu górskiego. Niewysokie drzewo (do 3-4 m), o bardzo regularnej, wąskiej, kolumnowej koronie. Liście szczególnie młode, intensywnie żółte, w lecie żółtozielone.

Dość odporny na holenderską chorobę wiązów. Wiązy europejskie i północnoamerykańskie rosną na żyznych, wilgotnych glebach.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Cercidiphyllum japonicum

Drzewo wysokości do 15 m często o wielu pniach pokrytych płytko bruzdowaną i łuszcząca się korą. Korona regularna, szeroko piramidalna lub cylindryczna. pędy cienkie, nagie, czerwonobrązowe, błyszczące. Liście pojedyncze, okrągłe lub jajowato-sercowate, brzegiem charakterystycznie karbowano-piłkowane. W maju rozwijające się liście są fioletowo czerwone lub brązowo czerwone, później z wierzchu niebieskawo zielone, od spodu sinozielone. Jesienią liście przebarwiają się na żółto, pomarańczowo lub czerwono, a przed opadnięciem i krótko po, wydzielają dość silny, przyjemny zapach.

Drzewo wytrzymałe na niskie temperatury. Wymaga żyznych, świeżych, próchnicznych, wilgotnych gleb. Dobrze rośnie w półcieniu, w miejscach osłoniętych, nawet na stanowiskach bardzo wilgotnych. Bardzo wrażliwy na suszę.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Zelkova serrata

W Polsce drzewo nie osiąga więcej niż 5-10 m wysokości. Korona szeroka, regularna, kulista. Pień niski, zwykle rozgałęziony, pokryty gładką korą. Pędy cienkie, nagie. Liście eliptyczne lub jajowate, z długim ostrym wierzchołkiem, pojedynczo piłkowane, z wierzchu nieco szorstkie i nagie.

W młodości drzewo nieco wrażliwe na niskie temperatury. Wymaga żyznych, dostatecznie wilgotnych gleb i ciepłych, osłoniętych stanowisk. Znosi ocienienie.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Quercus palustris

Drzewo wysokości do 20-25 m. Pień pokryty gładką, u bardzo starych drzew płytko spękaną, szarą korą. Korona szeroko stożkowata, z poziomo od pnia odstającymi konarami i zwisającymi drobnymi gałęziami. Bardzo charakterystyczne są obumierające gałązki, które zaschnięte długo pozostają na drzewie i sprawiają wrażenie cierni. Liście z wąskimi klapami o głębokich wrębach. Klapy ostro, ciernisto ząbkowane na szczycie. Liście z wierzchu błyszcząco zielone, od spode jaśniejsze, na jesieni czerwone i brązowo czerwone.

Drzewo dobrze rośnie na glebach wilgotnych.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Taxodium distichum

W Polsce drzewo dorasta do 20-30 m. Korona młodych drzew stożkowata, starszych szeroko cylindryczna, regularna i gęsto ugałęziona. Pień u nasady często wydatnie rozszerzony, pokryty cienką czerwonobrązową korą. Na glebie wilgotnej, bagnistej, zwłaszcza nad brzegami stawów i strumieni, drzewo tworzy bardzo charakterystyczne korzenie oddechowe (pneumatofory). Pędy zróżnicowane na drewniejące i zielne, opadające w jesieni wraz z igłami. Igły na pędach drewniejących łuskowate i ustawione spiralnie na pędach zielnych, płaskie, miękkie, ułożone grzebieniasto w dwa szeregi. Jesienią przed opadnięciem, igły przebarwiają się intensywnie na kolor pomarańczowo brązowy. Szyszki kuliste, małe 2-3 cm.

Cypryśnik błotny jest stosunkowo wytrzymały na niskie temperatury. Wymaga wilgotnych gleb oraz wysokiej wilgotności powietrza. Najlepiej rośnie nad wodami, na wysepkach oraz na podmokłych, bagnistych łąkach. Sadzić należy zawsze na miejscach słonecznych.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000

Alnus glutinosa

Drzewo wysokości do 30 m, zwykle o prostym pniu. Pień pokryty ciemną korą, u starszych drzew prawie czarną i silnie spękaną w formie dość regularnych płytek. Korona młodych drzew stożkowata, starszych cylindryczna, luźna, o gałęziach zawsze słabo wzniesionych. Młode pędy lepkie. Liście odwrotnie jajowate lub prawie okrągłe, na szczycie zaokrąglone lub wycięte, na brzegu nierównomiernie, podwójnie ząbkowane, z wierzchu ciemnozielone i połyskujące, od spodu matowo zielone z kępkami rdzawych włosków w kątach nerwów. Jesienią nie przebarwiają się i zielone opadają z drzewa.

Olsza czarna znosi silne zabagnienie gleby, lecz unika bagien bezodpływowych z wodą stagnującą. Jest wrażliwa na suszę.

opis pochodzi z “Drzewa i krzewy”, Władysław Bugała, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 2000